Oda III. Do Kryspa Lewińskiego, iżby zanadto nie dowierzał młodości
| ←Oda II. Do Aureliusza Lyka, aby nie narzekał na niestałość losów | Oda III. Do Kryspa Lewińskiego, iżby zanadto nie dowierzał młodości Poezye ks. Macieja Kazimierza Sarbiewskiego Księga pierwsza Maciej Kazimierz Sarbiewski |
Oda IV. Do książąt Europy — o potrzebie wyjarzmienia Wschodniego Państwa→ | |
| Przekład: Ludwik Kondratowicz. |
Do Kryspa Lewińskiego, iżby zanadto nie dowierzał młodości.
| Vive jucundae metuens juventae, Crispe Laevini!... |
Z piękną młodością ostrożnie potrzeba,
Kryspie Lewiński! to pora pierzchliwa:
Księżyc pośpiesza w inny kraniec nieba,
I chmury lecą, i młodość upływa.
Choć pas bogaty dobrze cię owije,
Z perlastym wątkiem a złotej osnowy,
Choć na ramionach zaciśniesz pod szyję
Na złotą klamrę twój płaszcz purpurowy;
Jednak czubata kita, co się jeży
Na twoim hełmie, chwieje się, dygota;
Na twojej zbroi, na twojej odzieży
Zbiednieje połysk brylantów i złota.
Los ci prawicą dar jaki nawinie,
Lewicą wydrze, co dał tak uprzejmie,
Niby jak matka, co małej dziecinie
To poda cacko, to znowu odejmie.
Stałość niezmienna nie jest losów rzeczą:
Zmiany wątpliwe ustawicznie biega,
Burze się chwieją nad głową człowieczą...
O! szparkie chwile żywota naszego.
Ani tak rączo, polotnie i nagle
Adryatycka rozpędza się nawa,
Kiedy wiatr bije w rozpostarte żagle,
I pchnie ją naprzód, i fale rozkrawa.
Chwilom dał skrzydła wysoki Jehowa,
Któremi rączo latają po świecie;
Lecz część ich dotąd w swem gnieździe się chowa
I tam na przyszłe hoduje się lecie.
