Oda XII. Do zefiru
| ←Oda XI. Do fiołków, którymi w maju uwieńczono głowę Dzieciątka Jezus | Oda X. Do Kryspa Lewińskiego — poeta zapytany dlaczego w drodze śpiewa, odpowiada Poezye ks. Macieja Kazimierza Sarbiewskiego Księga czwarta Maciej Kazimierz Sarbiewski |
Oda XIII. Proroctwo Noego opłakujące bezrządy przeszłch i bałwochwalstwo przyszłych czasów→ | |
| Przekład: Ludwik Kondratowicz. |
Do zefiru.
| Aura, quam veris tepor et serena. |
Wietrze! co służysz trackiej ziemi gwoli,
Czysty oddechu wiośnianego nieba,
Wiejże, wiej ku nam! — cienistej topoli
Chłodku potrzeba.
Cieszcie się, drzewa, na całej przestrzeni!
Gdy zdrowy wietrzyk po gałązkach szasta,
Od jego pieszczot bujniej zazieleni
Trawa krzewiasta.
Wietrze! gdy kwiatki przytulasz do łona,
Gdy jasne fale rozbudzasz w powiewie,
Wioń w moją lirę, co wisi uśpiona
Na suchem drzewie.
A ciebie słońce przywita łaskawie,
I rady uśmiech obaczysz na ziemi;
Błyśnie ci rosa mżąca się na trawie
Kroplmi czystemi.
Kadzidłorodne Azyatów pole
Tobie wonnością balsamów usłuży;
Dla ciebie wonność i kraska na czole
Szkarłatnej róży.
A z mojej harfy któż jej rdzę obetrze?
Chyba ty, piewco, ty wiośniane dziecię!
Święty poeto, uroczysty wietrze,
Pomóż poecie!
