[170]Sonet 103.
Do Laury.
Miłość zrobiła ze mnie cel przed strzałą,
Śnieg, wosk, niezdolny próby znieść ogniowe,
Mgłę gnaną wichrem — i już tracę mowę
Twej łaski żebrząc — choć dbasz o to mało!
Twe mi wejrzenie śmierci cios zadało.
Czas, miejsca zmianę, próżno w pomoc zowę.....
[171]
I któż da wiarę, że są klęski owe
Z ciebie, coś razem męką mą i chwałą?
Twej bowiem twarzy słońce, oczu groty,
Własnych zaś żądz mych żar i myśli burza,
Miłości sprawą, w niwecz mę dręczycie!
Tylko, że spodka boleść mej tęschnoty
Ma ulgę w pieśniach, gdyż się w nich wynurza
Boska cześć Lauru w którą wkładam życie. —
