[170]Sonet 102.
Gdy to nie miłość — cóż w mej piersi płonie?
Jeśli zaś miłość — cóż to jest? przez Boga!
Jeśli rzecz dobra — zkąd mi przed nią trwoga?
Jeśli zła — czemuż, cierpiąc, ku niej gonię?
Jeśli jej sam chcę — pocóż łamać dłonie?
Jeśli jej nie chcę — zkąd mi ku niej droga?
O żywa śmierci! o rozkoszy sroga!
Możeż być własny wróg mój w mojem łonie?
Tak, w zgodzie z sobą, skarżę sam swą nędzę,
I niby w wichrach, w grzmiące morskie tonie
Bez wiosła idąc, w kruchą łódź się chronię.
I z wiedzą własną w luby obłęd pędzę —
I to się lodem stając, to żarzewiem.
Czego chcieć, czego nie chcieć — sam już nie wiem! —
