[180]Sonet 117.
W rodzaju zwanym u Prowansalów: Tenson.
— Co myślisz duszo? zawieszenie broni,
Pokój, czy wieczną wojnę będziem mieli? —
— Co z nami będzie? nie wiem.
Lecz jeżeli Laura ku nędzy naszej wzrok swój skłoni? —
— Wzrok jej gdzieindziej błądzi. Jakże do niej
W trwodze się serca zbliżyć? — Temci śmielej
Miłość nas wesprze, co z nią rządy dzieli,—
— Laurze z Miłością w wojnie być któż wzbroni? —
— Milcząc ustami, sercem skarż się szczerze —
A tak, nie patrząc, Laura wnet spostrzeże
W łez toni, cichych uczuć twych przepływy. —
— Nadzieje marne! Cóż mi z tych przymierzy
Wiary z boleścią? Niezbyt chętnie wierzy
W zbyt wielkie szczęście człowiek nieszczęśliwy. —
