[180]Sonet 118.
Nigdy rozbitka z toni rozszalałej
Dzielniej nie wabi cicha gdzieś zatoka —
Jak mnie wzrok Laury, gdy mych żądz głęboka
Otchłań mię trwoży: czy z niej wyjdę cały?
Ni kiedy kogo mocniej olśniewały
Świetlane blaski, które mkną z wysoka —
Jak mnie, uroczy jej czarnego oka
Błysk, w którym Miłość ostrzy złote strzały.
W nim Amor, zbrojny skrzydły i kołczanem.
Wcale nie ślepy, ani całkiem nagi,
Wiedząc, że w pomoc jego Bóstwo zowę.
Skinieniem ku mnie mruga dobrze znanem —
A ja w niem czytam, mimo brak odwagi,
Pieśń o Miłości, o Miłości mowę.—
