Pieśni Petrarki/Sonet 119

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Francesco Petrarca
Tytuł	Pieśni Petrarki
Wydawca	nakładem tłumacza
Data wyd.	1881
Druk	Józef Sikorski
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Felicjan Faleński
Źródło	Skany na commons
	Indeks stron

›››

Sonet 119.

Tej mojej cichej dziwnie srogie serce.
Tej, co ma człeczy kształt a jest Aniołem,
Tak mię udręcza szczęściem z nędzą społem —
Że nie podołam dłużej tej szermierce!
Jeśli mię dalej, w te dwa przeniewierce,
Raz tak, raz owak, wieść ma błędnem kołem —

To słodkim jadem, który w żyły wziąłem
Z twych rąk, Miłości! życie me uśmiercę.
Gdyż słabe Męztwo moje już nie może
Tyle zmian przetrwać: że człek, w jednej porze
Cieszy się, cierpi, płonie i drętwieje!
Więc uciec z pola, jak ten, ma nadzieję,
Którego, jeśli boleść nie zabiła,
Już mu nie zada śmierci żadna siła. —

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Francesco Petrarca i tłumacza: Felicjan Faleński.