[181]Sonet 120.
Idźcie gorące tchnienia w zimne łono!
Powloką z lodu stań się przez was krucha!
I jeśli Niebo próśb śmiertelnych słucha,
Śmierć lub nadgrodę oby wam znaczono!
Idźcie sny moje z myślą udręczoną!
Jeśli jej wstrętów, gwiazda mego ducha
Nie zdoła olśnić, lub nie zmiękczy skrucha —
Nadzieje moje w mgły niech błędne wioną!
Bowiem tak sądzę, jeśli się nie mylę:
Że na mej drodze chmur i wichrów tyle,
Ile jest u niej cicho i świetlane.
Więc wy, Miłości tkliwi przodownicy
Idźcie! — niech trwożny czytam w jej źrenicy,
Że mej pokorze raczy być zjednaną. —
