[181]Sonet 121.
Nieba, żywiołów i gwiazd wspólna zmowa,
Przemysłem wszelkim i staraniem całem,
W te oczy zbiegła, w których blask ujrzałem,
Jakiego ludzkie nie wyrażą słowa!
Rzecz tak cudowna, wzniosła jest i nowa,
Że wzrok się własnym trawi w nich zapałem —
Tyle tam wdzięku, w pięknie doskonałem
Nad miarę wszelką, słodka Miłość chowa!
I takim czarem w błyskach ich powietrze
Lśni w koło: że jest słońce odeń bledsze, —
Że w pieśń go przelać słowa się ulękną.
Czci tylko pełen urok tam znajdziecie,
A nic niskiego. Bo gdzież ujrzeć w świecie
Podobną cnotę tak zupełnie piękną! —
