[188]Sonet 137.
Nieraz niebiańską na jej twarzy chwałą,
Z pozoru łaski pełną, coś mię skrycie
Kusiło, serca przytrzymując bicie,
Przemówić do niej z cicha i nieśmiało.
Lecz błysk jej oka wskroś mi drętwił ciało —
Gdyż los mój cały — o! czy uwierzycie? —
Zło moje, dobro wszelkie, śmierć i życie,
Złożyła Miłość w jedną dłoń jej białą.
Ztąd nigdym nie mógł znajść słów, coby u mnie
Ważne, i u niej także coś ważyły —
Tak to przez Miłość drżę i tracę siły!
Ta zaś, co wzrokiem swym karcącym dumnie
Mowę mi bierze, ducha drętwi w łonie,
Sama — ni cierpi, ani choćby płonie. —
