[189]Sonet 139.
O wzgardo sroga! coś jest wrogiem cnoty,
Jad sącząc w krople słodkich żądz kielicha —
Jakąż to sztuką, jakąż drogą, z cicha
W pierś Laury wpełzłaś wężowemi sploty?
Okrutną jawą trzeźwisz sen mój złoty.
W moc mię oddając takiej, której pycha
Wprzód zachęcała, teraz precz odpycha
Czyste błagania moje i tęschnoty!
Nie przeto jednak, karcąc mię nie szczerze,
Z mych pociech smutna, z moich łez wesoła,
Zmienić cośkolwiek w mych uczuciach zdoła.
Niech mi sto razy na dzień życie bierze,
Chcę mię odstręczyć, zachwiać w mojej wierze —
W Miłości mojej Stróża mam Anioła. —
