[189]Sonet 140.
Patrząc w słoneczną oczu tych pogodę,
Co w moich nieraz łez wzbudzały deszcze,
Dusza się ze mnie rwie: że może jeszcze
Za życia mego w Raj ją ziemski wwiodę.
Lecz, jak w pustyni, zdrój i palm ochłodę
W tumanach topią widma mgły złowieszcze,
Tak Raj ten pierzcha — a ja tylko pieszczę
Szyderstwo losów i złudzenia młode.
Tak w dwóch sprzecznościach, w których Miłość mięsza
Płomienie z chłodem, z żądzą wstręt, pomiędzy
Błyskami szczęścia, trwam w zwątpienia nędzy.
I jest nieliczna chwil wesołych rzesza,
A zato dziwnie tłumne dni sieroce: —
I jakie drzewo, takie i owoce! —
