[190]Sonet 142.
Kiedy wspominam czas i miejsca owe,
Gdziem siebie pozbył, gdzie w tak słodkie pęto
Miłość mię wzięła, że mi jest ponętą
Gorycz, a łzy mi starczą za wymowę —
To wtedy chętnie, w próby te ogniowe
Znów idąc, mękę moją niepojętą,
W której doświadczać wcześnie mię poczęto,
Życiem, — a resztę wszystko śmiercią zowę.
To słońce, które błogie mi nadzieje
Wprost w serce wraża, równie słodko grzeje
W dni mych wieczorze, jak w poranku było —
Niem promienieję, niem ja także płonę —
I wszystko z dawną znów odczuwam siłą,
Kiedy wspominam czas i miejsca one. —
