[190]Sonet 143.
Przez niegościnne, po przez dzikie knieje,
Gdzie zwierz i zbój ma legowisko swoje,
Idę bezpieczny — gdyż się tylko boję
Słońca, co z siebie żar miłości zieje.
Idę, śpiewając płoche żądz mych dzieje,
W myśl mą o Laurze ufny jakby w zbroję —
I mniemam leśne z sobą mieć dziewoje,
A to są jodły z których wietrzyk wieje.
I nieraz Laury śmiech wśród szeptu liści,
Głos w śpiewie ptasząt, a zaś w strugi szmerze
Jej szaty szelest słyszeć mi się zdało
Zaprawdę, niemal Raj się ziemski iści
W tych gąszczach — gdyby nie to, wyznam szczerze:
Iż słońca mego w cieniu ich zamało! —
