Pieśni Petrarki/Sonet 149

<<< Dane tekstu >>>
Autor Francesco Petrarca
Tytuł Pieśni Petrarki
Wydawca nakładem tłumacza
Data wyd. 1881
Druk Józef Sikorski
Miejsce wyd. Warszawa
Tłumacz Felicjan Faleński
Źródło Skany na commons
Indeks stron
Sonet 149.
Do Laury.

Miłość, co żądzą serce moje pali,
Ziębiącym wstrętem wskroś przejmuje twoje —
A ja, sam nie wiem. czy się więcej boję
Ciebie, czy siebie — bośmy równo stali.
To chcę być blisko to znów jak najdalej.
Zbliska — ból cierpię, zdala — niepokoje,
A te ukrywam, jak gdy, niby w zbroję,
Dziewczę swe wdzięki tuli w rąbka fali.
Zazdrość mię dręczy — głośno to wyznaję.
Lecz pieśń się nawet wypowiedzieć lęka
Ile w swym bólu słodką jest ta męka!
Wielcebo dziwne twoje są zwyczaje!
Ktobądź w twych oczu słońce wzbić się stara,
Śmiałka takiego spotka los Ikara. —





Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Francesco Petrarca i tłumacza: Felicjan Faleński.