[193]Sonet 150.
Jeśli mi rany Laury wzrok zadawa,
I ust jej rozkosz pełna słów swawoli —
Jeśli do tyla panią jest mej doli,
Że, jak chce: sroga bywa lub łaskawa —
To może kruchą stać się moja sprawa.
Gdy, bądź z mej winy, bądź złym losom gwoli,
Siebie mi biorąc, wręcz mię przyniewoli
Litościwszego w śmierci szukać, prawa.
Bowiem, doprawdy, drżę ja niesłychanie,
Ilekroć w twarzy jej, schmurniałej nieco,
Doświadczeń dawnych próby mi przeświecą.
Z przyrody, zmienność rzeczą jest kobiecą —
Ztąd cóż mniej trwałem bywa nad kochanie,
Co, w sercu płochem, za błysk oka stanie. —
