[194]Sonet 151.
Miłość i zdrowie, z duszą jej nieśmiałą.
W której Bóg skarby wszelkiej cnoty składa,
Wręcz na mnie godzą. Miłość takby rada
Wprędce mię zabić, że się jej wydało
Słusznem: iż Laurze dano wątłe ciało,
W którem — by wieczna ztąd mi była biada —
Ta moja piękna, trwogą życia blada,
W tęscbnocie nieba, świat nasz ceni mało.
Więc, mimo szczęście całe, najkryjomiej
Drżę w głębi duszy o tę istność drogą,
Przez świat mogącą tylko iść przebojem —
I jeśli Litość Śmierci nie poskromi,
Niestety! widzę, w co się zwrócić mogą
Wiotkie nadzieje z życiem zrosłe mojem! —
