[197]Sonet 159.
Miłości! spójrzmy w oczy naszej chwale —
O jak jest wzniosłą! jak nadprzyrodzoną!
Jakaż mi słodycz płynie od niej w łono!
Jakimże blaskiem ja się przez nią palę!
Zdobna, jak nigdy, ni tak doskonale
Nikogo jeszcze nie przyozdobiono,
Sobą dolinę zdobi, z której wioną
W świat ziemski Boskiej szczęśliwości fale!
Gdzie nad murawą sterczy dąb pochyły,
Do stóp jej kwiaty cisną się w zawody,
Chcąc żeby przez nią deptanemi były.
A Niebo iskrzy złotawemi pyły,
I świat na nowo zdaje się być młody,
Od przecudownej oczu jej pogody! —
