[197]Sonet 160.
Myśl mą pokarmem tak tak przedziwnym sycę,
Że precz ambrozyo boska i nektarze!
To, wzrok w jej licach topiąc, słodko marzę
Żem w Lety zdrojach skąpać mógł tęschnicę —
To znów, gdy uchem dźwięk jej głosu chwycę,
Ten mi nadzieję mieć i wzdychać każe; —
A tak, współcześnie, z rąk Miłości, w darze
I uszy rozkosz mają i źrzenice.
Doprawdy — głos jej, komu go nie dano
Słyszeć, ten nie zna, ten i znać nie może
Jakim urokiem brzmią harmonie Boże!
A twarz światłością błyszczy tak świetlaną
Że trwożny w sobie pytasz: Zkąd się wzięło
Takie na ziemi Boskie arcydzieło? —
