[198]Sonet 161.
Urocze tchnienie! które tak radośnie
Zdobisz kwiatami wzgórz cieniste gaje —
Z twych woni błogich duch mój tę poznaje,
Przez którą w sławę mąk i pieśni rośnie.
Gwoli tęschnocie ku mej Rajskiej wiośnie,
Z rodzinnej Tuscyi zbiegłem ja w te kraje
Snów czarodziejskich — i tu rad zostaję
W służbie dni słońca, zanim burza chłośnie.
O! dziwne ludzkich doli cudowiska!
Miłości śladem szedłem tu przemocą —
Dziś — radbym odbiedz, Bóg wie gdzie, i poco!
I skrzydła żądz mych marnie się szamocą,
I moc mej Laury dziwnie mię uciska —
Gdyż — zdala od niej, spłonę; zginę zbliska! —
