[200]Sonet 167.
Nie tylko owa piękna obnażona,
Której rad nie rad zdobycz moją święcę,
Ale i druga, wierna swej panience,
Trwożne mi serce jak chce bierze z łona.
Miłość je zdobiąc w zdradnych cnót znamiona,
Wszechmocne sidła dała w owe ręce —
A są tak piękne siostry te bliźnięce,
Jak nic wysłowić tego nie dokona!
Bowiem jest z niemi w zmowie — wyznam szczerze,
Kuszący Laury wzrok, i usta świeże
Pełne słów błogich, którym chętnie wierzę —
Wreszcie, na domiar zmysłów cudowiska,
Te sploty, z których taka światłość błyska,
Że w nie, jak w słońce, nie śmiej patrzeć zbliska! —
