[202]Sonet 172.
Słodkież to gniewy, wzgardy i sojusze.
Zło słodkie, słodkie męki i brzemiona.
I słodka mowa, słodko nastrojona
To błogiem tchnieniem, to spojrzeniem w duszę!
Więc się ty nie skarż, lecz cierp milcząc w skrusze —
I gorycz wszelka niechaj w tobie skona
Tą słodką myślą, żeś wziął serce z łona
Tej, której rzekłeś: — Twoim być ja muszę! —
Być może, kiedyś, ktoś, wzdychając, rzecze
Współczuciem tknięty: — Dużoś cierpiał człecze
Dla tej Miłości, którąś wielbił w pieśni! —
Lub znów zazdrości żądłem kłuty krwawem:
— Czemużem nie znał Laury? Jakiem prawem
Ona nie przyszła później, lub ja wcześniej? —
