[202]Sonet 171.
Duszo! co różnych cudów moc tak srogą
Oglądasz, słyszysz, wypowiadasz w pieśni —
Zmysły! przez które wprost mi w serce mogą
Wrażenia płynąć, jakich dusza nie śni —
Cześć wam! że ani później, ani wcześniej,
Z pomocą waszą nie poszedłem drogą,
Gdzie moje myśli, jak wędrowcy leśni,
Mkną, w gwiazdę Laury zapatrzone błogo.
Gdyż przy tym blasku, w ślad którego chodzę,
Manowców dla mnie niema na tej drodze,
Co godna w Rajskich siedzib wieść powaby.
Więc dalej w Niebo ty umyśle słaby!
Byś nawet mimo wzgardy jej i wstręty,
Za jej przewodem szedł w przybytek święty! —
