[207]Sonet 173.
Do Rodanu, zdala od Laury.
O rwista rzeko! co z Alpejskiej żyły,
Po przez wyżarte wśród granitów łoże,
W tę stronę dążysz, gdzie przez sądy Boże
Mnie Miłość wiedzie, ciebie nurt pochyły,
Wraz ze mną, błagam, naprzód mknąc co siły,
Zmęczenia nie znaj — lecz, nim spłyniesz w morze.
Wstrzymaj się chwilę tam, gdzie w każdej porze
Tchnie z świeżych smugów Lauru zapach miły!
Tam żywe słońce bijąc z lic mej dziewy,
W kobierzec kwiatów stroi brzeg twój lewy
O! może ona tęschni: żem nie przy niej?
Ucałuj stopy jej lub rączkę białą.
I powiedz za mnie: — Człek, co może czyni —
Cóż — gdy ochotny duch, lecz mdłe jest ciało! —
