[214]Sonet 188.
Do Laury.
Jeżeli wierność, serce próżne zdrady,
Słodkie bezmoce, żądze godne chwały,
Przeczystych pragnień błogie w sobie szały,
Ślepe błądzenia pierzchliwemi ślady —
Jeśli myśl wiecznie śląca wzrok na zwiady,
Głos przerywany, ledwie zrozumiały,
W miarę, jak na twarz, wstyd lub strach wysłały
Otuchy krasę lub cień smutku blady —
Jeśli nad własne kochać kogo życie —
Jeśli połykać łzy i wzdychać skrycie —
Żyć tem co wiecznie boli i uciska —
I płonąć zdala, chłodem drętwieć zbliska —
Jest tem, w czem cierpień moich znam przyczynę —
Twój grzech w tem Lauro! i tym niech ja ginę! —
