[223]Sonet 203.
Na wiadomość o chorobie Laury.
Ten Bóg, przed którym na nic się nie zdało
W bok umknąć, skryć się, mieć się ku obronie,
Z mej Laury oczu, w których słońce płonie,
Wprost mię gorącą raził w serce strzałą.
Z tej, śmierć już mając, gdym chciał istność całą
Za szczęście mieniać, on, zazdrosny o nie,
Zdarzył, że inny cios przez inne dłonie
Zdrowia niemocą raził Laury ciało!
Obie mię rany jednakowo bolą,
To łzawym chłodem, to przez żadz gorąco —
Gdyż jakbądź kochać Laurę złą jest dolą
Jednakże, kiedy widzę ją cierpiącą,
Poprzez złe losy idąc wprost przebojem,
I jej cierpieniem kocham ją i mojem. —
