Pieśni Petrarki/Sonet 208

<<< Dane tekstu >>>
Autor Francesco Petrarca
Tytuł Pieśni Petrarki
Wydawca nakładem tłumacza
Data wyd. 1881
Druk Józef Sikorski
Miejsce wyd. Warszawa
Tłumacz Felicjan Faleński
Źródło Skany na commons
Indeks stron
Sonet 208.

Laura, gdy w lauru liście ukochane
Zdobi, dumając, sploty swe złociste,
Samem zjawieniem swojem, już zaiste
Serdeczną sprawia w duszach ludzkich zmianę.
Nad wszystkie bowiem róże w cierniach rwane
Różą jest śnieżną, w której Bóg przeczyste
Wszechpiękno streścił! — Więc Cię błagam Chryste!
Zdarz: niech u kresu wcześniej od niej stanę!
Bo niech, ni oczy moje tej godzinie
Świadkami będą, w której noc grobowa
Zmierzchłemu światu blask słoneczny schowa,
Ni dusza, która bez niej śmiercią zginie —
Ni uszy, które cieszy dźwięk jedynie
Jej rozkosznego, jej błogiego słowa! —





Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Francesco Petrarca i tłumacza: Felicjan Faleński.