[225]Sonet 208.
Laura, gdy w lauru liście ukochane
Zdobi, dumając, sploty swe złociste,
Samem zjawieniem swojem, już zaiste
Serdeczną sprawia w duszach ludzkich zmianę.
Nad wszystkie bowiem róże w cierniach rwane
Różą jest śnieżną, w której Bóg przeczyste
Wszechpiękno streścił! — Więc Cię błagam Chryste!
Zdarz: niech u kresu wcześniej od niej stanę!
Bo niech, ni oczy moje tej godzinie
Świadkami będą, w której noc grobowa
Zmierzchłemu światu blask słoneczny schowa,
Ni dusza, która bez niej śmiercią zginie —
Ni uszy, które cieszy dźwięk jedynie
Jej rozkosznego, jej błogiego słowa! —
