[226]Sonet 211.
Jakże mi dzień ten wspomnieć przykro srodze,
Gdym ją zostawił chmurno zamyśloną,
A z nią i serce moje! — odtąd pono
Z tą tylko myślą dniem i nocą chodzę.
Pokorna stała, dzierżąc w ręku wodze
Dworu piękności, którym otoczono
Jej cnót królewskość, i w swe biorąc łono
Przeczucie tęschne — więc pokrewne trwodze!
Wzięła od siebie precz swój wdzięk wesoły,
Równianki, perły, stroje zdobne tęczą,
Śpiew, słodkie słowa i swój uśmiech miły.
Odtąd zwątpienie oraz trosk mozoły
Dni moje trują — nocą zaś mię dręczą
Złe sny..... Daj Boże, by się nie sprawdziły! —
