[231]Sonet 223.
Która z Pań tęschnisz za chwalebną sławą,
Jaką przy cnocie daje Mądrość błoga,
Patrz pilnie w oczy tej, co mam w niej wroga,
Choć świat ją mniema panią mą łaskawą.
Z nich ucz się godnie czcić Miłości prawo,
I z wdziękiem ciała łączyć bojaźń Boga —
W nich się też czyta prosta w Niebo droga,
Gdzie ją wybrani wypatrują łzawo.
W nich też wymowa nad najsłodsze pieśni,
Tkliwe milczenia, wdzięczne obyczaje,
O jakich dola człecza nawet nie śni.
Słowem niezmierne piękno, które daje
Dziwnie się wielbić — a zaś ma swe blaski
Nie z żadnych ziemskich żądz, lecz z Niebios Łaski. —
