[231]Sonet 222.
Na tym padole, takich oczu dwoje
Ujrzałem w pełni dobra i słodyczy,
Że odtąd innych ani znać nie życzy
Ni nawet marzyć żąda serce moje.
Nigdy i nigdzie (śmiało przy tem stoję)
Podobnych oczu nie znał świat zwodniczy —
Ni takie miała ta, co Greckiej dziczy
Wodzów ruszyła, którzy zgnietli Troję —
Ni ta Rzymianka, która w czyste łono
Pchnęła nóż zbawczy, nie chcąc żyć zhańbioną —
Ni Polixena, Argia[1], Issifile[2].
Takto, z wyroków Bożych (jeśli nie śnię),
Dla mnie przypadło w dziale skarbów tyle —
Cóż? gdy przyszedłszy późno, pierzchły wcześnie! —
