[246]Sonet 230.
Śmierć zdjęła więzy, w których nieprzerwanie
Lat wiele urok trzymał mię niewieści.
A mnie smutnemu to się tylko wieści:
Że człek i boleść swą jest przeżyć w stanie!
O! gdybyś z Baju, Miłosierny Panie
Laurę mi wrócił, to znów, ku jej części,
Kochałbym chętnie nadmiar mych boleści,
I moje chętnie cierpiał znów kochanie.
I tembym łatwiej uledz był gotowy,
Im więcej sobie tęschnię pójść w okowy,
W którychbym jęczał jako dawniej było.
Lecz cóż? Śmierć sroga między nami stawa.
Trudnaż z tą ksienią bladych cieniów sprawa —
Ni ją przemysłem zmożesz, ani siłą! —
