[258]Sonet 259.
Drapieżna ziemio! jakże ci zazdrości
Wzrok mój, w ślepoty uplątany pęto,
Żeś mu odjęła twarz tę uśmiechniętą,
Co we mnie burzy uciszała złości.
I wam zazdroszczę, modre wysokości!
Żeście tę duszę, z której ciało zdjęto,
Tak skrzętnie wzięły w waszą ustroń świętą,
Gdzie goszczą tylko ludzie sercem prości.
Wam wreszcie w Niebie, wy szczęśliwe dusze!
Z nią społeczeństwa pozazdrościć muszę.
Któregom nieraz szukał tak daremnie —
Gdyż śmierć bezbożna, która serce ze mnie
Z Laurą mi wzięła — ta nad wszystkie chciwa —
Czemuż mię z życiem do niej pójść nie wzywa? —
