[274]Sonet 284.
Niestety! jeden z moich dni wesela
Kończył się pomnę. Że zaś tych tak mało
W życiu zaznałem, więc mi wcześnie drżało
Serce, przeczuciem chwil żałobnych wiela!
I jak ten, co mu zwolna dreszcz obdziela
Członki, aż wreszcie wskroś mu wstrząśnie ciało —
Tak ja, struchlałem, widząc, mą nie całą
Szczęśliwość, daną w moc nieprzyjaciela.....
W tem, gdy mi łzami zapływały oczy,
Ona w nich znagła topiąc wzrok uroczy,
Już świtający blaski nadziemskiemi,
Zdała się mówić w cnót swych majestacie:
— Bądźcie mi zdrowe! Już nie tu na ziemi,
Lecz mię gdzieindziej upatrywać macie! —
