Pieśni Petrarki/Sonet 294

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Francesco Petrarca
Tytuł	Pieśni Petrarki
Wydawca	nakładem tłumacza
Data wyd.	1881
Druk	Józef Sikorski
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Felicjan Faleński
Źródło	Skany na commons
	Indeks stron

›››

Sonet 294.

O Śmierci! tobą został świat bez dzionka,
Zmierzchły, wystygły, — Miłość, zeschłej róży
W smutku podobna — wieczna zaś rozłąka
Brakiem mi pociech w mej samotni płuży!

Nie we mnie jednym duch się tęschny błąka
Z Laury zgaśnięciem. Lecz gdy wśród tej burzy
Z duszy mi cnoty pierzchły precz nasionka —
To zkądże wezmę męztwo, bym żył dłużej?
Łez ziemi całej godna jej mogiła!
Ród ludzki bez niej przekwitł! Ztąd niczyje
Smutki nie mogą zmienić się w nadzieje!
Świat jej nie poznał póki ciałem była...
Ja tylko — który, by jej płakać, żyję —
I Niebo — które stratą mą pięknieje! —

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Francesco Petrarca i tłumacza: Felicjan Faleński.