[105]Sonet 35.
Dziewięć już razy wzrok swój po błękicie
Słoneczny wysłał Bóg, chcąc od tej wieści,
Która się wiecznie w jego sercu mieści,
Której ktoś drugi także oddał życie.
I tak badając: w jakim nowym bycie
Swój przed nim schronić mogła wstyd niewieści?
Był jak człek, co to popadł w szał z boleści,
Iż go najmilsza odbieżała skrycie.
W tych troskach widzieć nie mógł, na uboczy
Stojąc, powrotu pani mej uroczej,
Której dopókim żyw niech będzie chwała.
Lecz, że i ona łzawe miała oczy.
Stało się tedy, że przyroda cała
Rzewnemi łzami także się spłakała. —
