[105]Sonet 36.
Do Laury.
Mąż co w chciwości ujarzmienia świata,
Krwią się nie wahał bratnią zbroczyć dłonie;
O Pompejusza gdy zasłyszał zgonie,
Wielce bolesną była mu ta strata.
I nawet pasterz, który zmógł Goliata,
Ciebie niewdzięczny płakał Absalonie,
I nad nieszczęsnym Saulem w łzach utonie,
Gdzie Gelboe góra piętrzy się zębata.
Tylko ty piękna, którą, ni blednąca
Współczuciem litość, ani w złość obfita
Miłość, łuk ciągnąc, wzięła wstępnym bojem,
Nic nie dbasz o to: żem jest od tysiąca
Śmierci dręczony. Nikt łzy w oku twojem,
Gniew tylko każdy i pogardę czyta. —
