[107]Sonet 41.
Od kłamstwa zawsze strzegąc cię surowo
I w czci chowając, słusznie się dziś żalę,
Że za to wszystko, nie wdzięcznością, ale
Zdradą mi czarną płacisz chytra mowo!
Gdyż ile razy w pomoc cię przyzową
Nadgrody błagać, to w obłędnym szale
Chłodno mię bronisz lub mniej doskonale,
Jak człek co przez sen marne prawi słowo.
Tymczasem, w ciszy nocnej, boleść łzawa,
Gdym jej niechętny, chętnie przy mnie stawa,
A gdy jej szukam, to się indziej zwraca.
Też ulga z westchnień, gwałcąc zwykłe prawa,
Ku mej pomocy śpieszyć omieszkawa —
A jednak w sercu nieustanna praca! —
