[107]Sonet 40.
Jak żar, nie gaśnie żarem, ale pała,
Jako strumieni nie wysuszą deszcze,
Tak drugim sobą duch się zdwaja jeszcze,
Choć i nie jedno przeciwieństwem zdziała.
O ty! co sprawiasz nieraz, iż dwa ciała
Jedne miłosne przebiegają dreszcze,
Powiedz: od męki którą w sercu pieszczę,
Czemu mi jednak rozkosz tak niecała?
Jak Nil, przez progi rwący się z łożyska,
Jękiem piasczyste napełniwszy głusze,
Słońcu kurzawę mokrą w oczy ciska —
Tak ja, jakkolwiek śmierć mi z tego bliska,
Wezbraną łzami niosę w otchłań duszę,
I choćbym naprzód nie chciał iść — to muszę! —
