[120]Sonet 52.
Czasu pobytu swego w Rzymie, podobno w r. 1336.
Powagę grodu odwiecznego świętą
Wspomniawszy sobie w mej nieszczęsnej toni,
Myśl mię pobożna w niebo spojrzeć skłoni,
Kędy mi skruchy wrota odemknięto.
Aliści w walkę wszedłszy z tą ponętą,
Pokusa dawna znów mi w ucho dzwoni:
— Laura cię twoja woła — wróć się do niej —
Znajdziesz ją właśnie słodko uśmiechniętą. —
A mnie, wśród dwóch tych sprzecznych sobie chęci,
To jedna nęci, to znów druga nęci,
I tak z kolei jestem którejś sługą.
A żadna ze mną nie chce gościć długo —
I między sobą walczą bez pamięci —
Lecz czy, i kiedy, zmoże jedna drugą? —
