[120]Sonet 53.
Do Laury. Po powrocie z Rzymu.
Że więc przy tobie przezornością żadną
Ni się pokorą jakąbądź ocalę,
[121]
Przyszło mi na myśl odejść sobie wcale —
Sądząc, że ze mną złości twe przepadną.
I jak zuchwały żeglarz, choć mu zdradno,
Na morzu pełnem, przez nieznane fale
Szukając lądów, nie dba, że w zapale
Nim w przystań wpłynie, wprzód pójść może na dno —
Tak jam się tobie wymknął, i zawzięcie
Z wichrami walcząc, po złych wód odmęcie
Nadzieję miałem wpłynąć w przystań ciszy.
W tem takie słowa duch mój w sobie słyszy:
— Z twem przeznaczeniem walczysz próżno człecze —
Któż mu sprzeciwi się lub kto uciecze? —
