[130]Sonet 54.
Do Laury.
Nieraz się nawet i pomyśleć boję,
Że wątłe zmysły jeszcze mi służycie, —
Że jeszcze w piersi mojej mieszka życie,
Które uparcie łez goryczą poję.
Patrząc w twe lica, w oczu blask i w zwoje
Twych splotów Lauro, — myślę sobie skrycie:
Jak tchu nie zbraknie ustom, co w zachwycie
I dniem i nocą głoszą imię twoje!
I jak ja mogę, niby cień twój blady,
Wiecznie za tobą snuć się twemi ślady,
Pieśniami jęcząc, co wprost z ciebie płyną —
Których, że uśmiech twój mi nie ośmieli.
Raczej nadmiaru uczuć mych, niżeli
Nieudolności mojej to jest winą! —
