[132]Sonet 58.
Gdybyś Szymonie, wzniosłe karmiąc chucie,
Kiedyś w marmurze kuł jak najbogaciej,
Dał był, stworzonej ręką twą postaci,
Wraz z twarzą umysł i głos i uczucie, —
W twem cudotwornem jakżebym cię dłucie
Wielbił, nad wszystkich sztuki twej współbraci!
Bowiem — co widzę! — Laura srogość traci.
Zda się zwiastując koniec mej pokucie!
Ja płaczę — ja się śmieję — mówię do niej
A ona ku mnie chętne ucho kłoni... —
Lecz nie — to tylko mych przywidzeń dziwy!
Jakżeś zazdrości godzien Pygmalionie,
Jeśliś w kamiennej zdołał zbudzić łonie
To, co ja próżno zbudzić pragnę w żywej! —
