[142]Sonet 80.
Niestety! wiem ja, ile nielitośnie
Nad człekiem śmierć się pastwi nieużyta!
I jak niepamięć wnet go skrzętnie schwyta,
I jak grób jego szybko w chwast porośnie!
Wiem: że mi więcej niema się ku wiośnie,
I że już w uchu, dźwięk mi kresu zgrzyta —
A niemniej Miłość, moich mąk nie syta,
Przy mych nadziej ach trzyma mię zazdrośnie!
Wiem, że spływają dnie, godziny, chwile,
W niezwrotną wieczność, z czego, choć znam tyle,
Niemniej się w wiedzy mej użyciu mylę.
Z jednej tu strony rozum, z drugiej żądza —
Zwycięztwem zwykle mędrszy rozporządza —
Lecz w sprawie serca jakiejż ufać sile? —
