[146]Sonet 84.
Do Laury. Napisany w r. 1342.
Nie wiem doprawdy kędy się już schronię
Przed oczu twoich klęską, bom w obawie
Że ból niezmierny, którym wskroś się trawię,
Zwolna zniweczy serce w mojem łonie.
Chętniebym uciekł, ale w jakiejż stronie
Ze mną nie będziesz we śnie i na jawie?
Toż po piętnastu leciech, tak jak prawie
W dniu pierwszym było — tylko cień twój gonię!
[147]
I tak mi wszędzie pełno twej postaci,
Że wzrok mój, ani odjąć się nie może
Twym blaskiem ślepnąć, ani ślad twój traci.
Zda mi się, z Lauru leśnych puszcz bezdroże,
Kędy zwabiony, niby to najprościej
Dążę, a błądzę do nieskończoności! —
