Poezye Michała-Anioła Buonarrotego/XXXV

<<< Dane tekstu >>>
Autor Michelangelo Buonarroti
Tytuł Poezye Michała-Anioła Buonarrotego
Podtytuł Sonety
Wydawca Redakcya „Niewiasty“
Data wyd. 1861
Druk K. Prochaska
Miejsce wyd. Kraków – Cieszyn
Tłumacz Lucjan Siemieński
Tytuł orygin. Rime
Źródło Skany na Commons
Inne Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
Włoski oryginał
XXXV.

Non è più bassa o vil cosa terrena
Di quèl che senza te, misero, io sono;
Onde nel lungo error chiede perdono
La debile mia ’nferma e stanca lena.

Porgimi, alto Signor, quella catena
Che seco annoda ogni celeste dono,
La fede, dico, a cui mi volgo e sprono,
Fuggendo il senso ch’a perir mi mena.

Tanto mi fia maggior, quanto è più raro
Dei doni il dono; e maggior fia se senza,
Pace e contento il mondo in sè non have.

Per questa il fonte sol del pianto amaro
Mi può nascer nel cor di penitenza,
Nè ’l ciel si schiude a noi con altra chiave.






Polski przekład
XXXV.

Niema na świecie tak nikczemnéj rzeczy
Jak ja, jeżeli Pan się na mnie gniéwa;
Mój głos mdlejący sam sobie złorzeczy,
Za długie winy przebaczenia wzywa.

Skrępuj mię Panie swym łańcuchem świętym,
Gdzie ogniwami są niebieskie dary;
Skrępuj mię błagam! bo to łańcuch wiary;
Rozkosze zmysłów zostawiam przeklętym.

Ten dowód łaski cenniejszy mi będzie
Im rzadszy bywa; bez łaski nie zyska
Nikt tu pokoju, szczęścia nieposiędzie.

Przez wiarę z serca żywe źródło tryska
Łez gorzkich, skruchy, chłodzącéj grzesznika;
Do nieba, tylko wiara drzwi odmyka. —








Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Michał Anioł i tłumacza: Lucjan Siemieński.