Święcenia. W katolickiem prawie kanonicznem święcenie (ordynacja) oznacza 1) akt władzy biskupiej, ceremonję, przez którą przyjmujący święcenie (ordynand) otrzymuje władzę udzielania sakramentów i sakramentaljów lub zdolność posługiwania przy ich udzielaniu zależnie od stopnia święcenia, oraz 2) samą władzę, otrzymaną przez przyjęcie święceń. Święcenie jest sakramentem, ustanowionym przez Chrystusa (ob.
Kapłaństwo, III). W Kościele rzymsko-katolickim jest siedem święceń: trzy większe, t. j. kapłaństwo, diakonat i subdiakonat i cztery mniejsze, t. j. akolitat, egzorcystat, lektorat i ostjarjat. Osobnym stopniem święceń jest episkopat, czyli sakra biskupia, nadająca pełnię władzy kościelnej w obrębie diecezji. W Kościele wschodnim są dwa święcenia większe, t. j. kapłaństwo i diakonat, oraz dwa mniejsze, t. j. hipodiakonat i lektorat. Zwyczajnymi szafarzami święceń są biskupi, nadzwyczajnymi zaś opaci, którzy mogą wyświęcać podwładnych sobie zakonników, nie będący biskupami kardynałowie, wikarjusze apostolscy, prefekci apostolscy i prałaci udzielni, na własnem terytorjum, mogą udzielać
tonzury (ob.) i święceń mniejszych. Odstępy czasu, które według prawa kanonicznego muszą być przy święceniach zachowane, czyli t. zw. interstycja, przeznaczone są na ćwiczenia w wykonywaniu przyjętego święcenia i wynoszą przy święceniach większych trzy miesiące lub więcej aż do roku, przy święceniach mniejszych zaś według uznania biskupa.
