Słownik etymologiczny języka polskiego/grępa
grąd, grępa i grzęda. Wszystko wyszło od pnia dla ‘wyniosłości’; postać chwiejna, z rz i r, z nosówką i bez niej. Słowo grędzi, ‘piersi’, ocalało w narzeczowem gręzy i grzęzy, ‘wymiona’. Por. »na grządziech«, r. 1549, »ligna silvestria alias grąndi«, r. 1489. Dla grzęby por. »in insula alias grzamba«, r. 1447, "in monticulo alias na grzębie«, r. 1540. Pod grzęda wymieniłem niepotrzebnie rus. hrydnia, co powtórzyłem (acz króciej nieco) pod hreczka. Z odmianą grzęba: grzęda por. odmianę chrib: chrid (pień skrei-, ‘krajać’) pod grzbiet. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
grępa, w najrozmaitszych odmianach: grepa, grzępa, gręba, grapa, grzepa, grzypa; od 16. wieku, najczęściej topograficzna nazwa, t. j. związana z miejscowością, wyjątkowo używana ogólniej o wszelkiej ‘wyniosłości’, ‘kupie’, »spoiwszy ślepe w morzu grzępy«, Miaskowski; jest wyraźną odmianą do grądu (p.); pień tenże co w grani, z przyrostkami -d, -b, -p; powtarza się może w grąbym, grubym (p.); lit. grumbu, grubti, o ‘wybojach’, grubłai i gruoblē, ‘kupy’, łotew, grumbuli (toż) i gramba, ‘wyboje’.
