Sabała/XIII
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Sabała |
| Podtytuł | Portret, życiorys, bajki, powiastki, piosnki, melodye |
| Wydawca | L. Zwoliński i Spółka |
| Data wyd. | 1897 |
| Druk | Drukarnia Narodowa |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Hej! te śklànecke niek nie ciskajom — ik miłość — bo to taki stary gràt snadnie przý casie przýdać sie moze — haj.
Niek jom weznom dudomu, abo mnie haw do torby dadzom. Skoda zahubić tego. — Zýntyca bedzie dobrà ś niej. Weźniemy jej ze sałasu. Jaz mi sie jęzýk do niéj wyciąngà.
Skoda zahubić, bo przý casie i stary gràt przýdać się moze. Jà sàm wiém nolepiej, ze wse nika nic, a pote jest i przýda sie — haj.
Tozto jà stary, a przýdàłek sie — haj z kumosiom Modrzewskom,[1] a tak to wartko było, cok sie z pilności i namýśleć nie móg.
Ràz siedzem se przý piecu nà nàlepie i warzyłek se klóski i grzàłek sie przý ogniu. Jaze przýlatuje nadysane kuharcontko od pana Witkowica i zacýnà tak padać:
— Sabała, Sabała, zbieràjcie sie pilno.
— Zje, kaz pudziemy?
I dobrze nie barzo ni mogek sie śniom dogàdać, toz to udutkowàłek jej, ze zaràz przyńdem, ino sie przewleke, haj.
Toz tok sie jej pozbył na kwile, a tu na drugi dziéń znowu je tu — haj. Jazek sie juz wte zebràł, idem co thu, jazek jom zagrzàł, bo ona tak wartko nie była zwycajnà.
Straśnie mi było pilno, bok sie dowiedziàł, ze mnie ik miłość, kumoter Witkowic, kcom — haj. — Kcom se mnom gàdać. Straśnie mi było pilno — haj.
Straśnie mi było pilno. Zachodzem i pokłoniłek sie, jako sie patrzý i pytàm sie, coby miało być takiego pilnego.
Zejta pilnego nic, a co jest, to jest — haj.
— Sabała, Sabała, bedziecie mi trzýmać dziecko do krztu.
Zej sie namyślàł nie bedem. Myśliwskie prawo krótkie. Tok pedziàł tak, ze dziecko przýtrzymiem. Inok jesce nie wiedział wtore.
Hnetki mi pedzieli, zek miał trzýmać z kumosiom Modrzewskom.
— Prosem piéknie, jako? Znajom jom?
Tak, to ta dryjaternicka wielgà, co kajsi wse za morzem siedzi. — haj.
Jà sie zląk straśnie, bo ta z rzecom takom figlów nie strój, coby sie nie pohańbić — haj.
Toz to jà hybàj pilno do nasego jegomościcka i tak mu padàm:
— Przepytujem téz wasom duhownom osobe i sićke świętości, jakie ta we wàs siedzom, cýby jà téz ta jako tego dziecka nie przýtrzýmàł — haj.
My ta drzewiéń rzàdko trzýmali, bo brali takik, co nie pili. Jà pił, toz tok dziecisk nie trzýmàł, coby sie na mnie nie popoddawały — haj.
I dobrze nie barzo pytàm sie jegomościcka, co pedzieć màm, kie mie przý krzcie sie spytà.
Dàwniej, kie ksiądz kumotra spytàł sie:
»Zje cegos ty kces od kościoła Bozego?« — to mu pedziàł tak:
»Zej wy ta jegomość lepiéj wiécie, boście ucony — haj«.
Toz to i jà sie pytàm, jako mà być, cýby jà na uwziętego nie przýtrzymàł tego dziecka do krztu — haj.
»E, dyć przýtrzýmies, cemuzbyś nie przýtrzymàł«.
I, dobrze nie barzo, toz tok sie pote naucył, jako màm kiedy pedzieć i byłek se juz pote ślebodny, bok był mądry — haj.
Pedziàł mi, ze sie ta i bez trzýmania obeńdzie, bo to ta juz był łycok setny, ten mój krzesny — haj.
Jazek sie za łeb hycił i zpłupiàłek cýsto pieknie.
My drzewień i teràz wse w kościele dzieci krzcili, a ja tego krzesnego tok trzýmał w izbie — haj.
Honoruk w kościele nijakiego z kumosiom Modrzewskom ni miał — haj.
Kumosia mie pote straśnie uracyła. Jeść pote i pić — prosem piéknie — było mnohenko, tozto my straśnie jedli i pili.
Kumosia mi dała swojom potoprafijom i ja jej téz, a kie mi sie straśnie bez niej kotwi, to se jom pobośkom — haj.
Tak to — prosem piéknie — ostołek kumotrem — haj. Coz z tego, kiek honoru nijakiego ni miàł.
