Spokój Boży/X
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Spokój Boży |
| Wydawca | Przegląd Tygodniowy |
| Data wyd. | 1903 |
| Druk | Drukarnia Przeglądu Tygodniowego |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Tłumacz | M. M. |
| Tytuł orygin. | Guds Fred |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Czy jest ładną? Jak właściwie wygląda? Chciałbym określić wrażenie przez nią na mnie wywarte. Wnosi ze sobą atmosferę czystą i wzniosłą. Jest świeżą — w dojrzałości. Jaśnieje pięknością i nieuświadomioną dobrocią. Oczy jej mają głębię i słodycz a zarazem jasność i otwartość dziecka, nic nie ukrywają, wypowiadają szczerze swe przekonania. Piersi krągłe, kibić giętka a biodra toczone. Wszystko w niej jest tak naturalne i proste, że porównać ją można do piękności drzewa w bogactwie ozdób letnich. Gdyby przeszła przez obóz pijanych żołnierzy — sami utorowaliby nieświadomie drogę. Wydaje się niedostępną a jednak pociąga. Począwszy od ciemnobronzowych jej włosów zczesanych na czoło, aż do stóp, unoszących ją lekko i miarowo po ziemi — tworzy wrażenie człowieka, pewnego swych dróg i celów. U jej boku czułbym się spokojnym. Jest bez fałszu, obłudy, przynosi tchnienie lasów i gór. Pociąga, jak ołtarz. Na klęczkach ku niej zbliżać się trzeba. Jest kobietą świeżo stworzoną przez Boga — dziewicą a zarazem matką.
Gdym ją na okręcie ujrzał, takiego doznałem wrażenia; takiego — gdy na wzniesieniu ołtarzowem stała i taką mi się wczoraj objawiła. Na papierze, który mi oddała, napisałem: „dusza ma tęskni całą swą głębią za kobietą — matką“. Zapewne przeczytała. Nie wstydzę się tego. Niech zna tajemnice mego serca. Ani mię wyśmieje, ani zdradzi. Może zresztą wcale już się nie ukaże. W każdym razie, mówić już z nią nie będę. A jednak doznaję wrażenia, jakbym posiadał przyjaciela, powiernika, którego sympatya mię otacza, któregobym w potrzebie o pomoc prosił. W samotnych wędrówkach po lesie widzę uśmiechnięte jej oblicze, idę pewnym szybkim krokiem, zdaje mi się, że jej ciepłą dłoń w swej trzymam dłoni. Zajmują mię czasem mącące spokój myśli, gorące pragnienie cofnięcia się. — Wtedy przywołuję jej obraz — staje się on amuletem. I orzeźwiające tchnienie jej ducha rozjaśnia mój umysł.
Tak zawsze otacza mię i unosi się nademną jej duch — obrońca.
