Wikiźródła

Strona:PL Chrzanowski Ignacy - Biernata z Lublina Ezop.djvu/222

Ta strona została przepisana.


Wielkać nie może długo trwać;
Ale kto jest pokorniejszy,
Tenci bywa prześpieczniejszy.       20

 Rimicius: D (168) De calamo et oliva. [H 179b Κάλαμος ϰαὶ ἐλαία]. St. (190) De abiete et harundine. C (126) O gedli a o třtiňe. C (212) Trest a olijwa. — FE (35) O trzcinie z dębem. — Błażewski 26 Gdzie przeskoczyć nie możesz, podleż! — Niemirycz (14 verso) Dąb i trzcina. (L I. 22 Le chêne et le roseau). — Minasowicz (70) Jodła i trzcina. — Jakubowski 22 Dąb i trzcina. (L j. w.). — Koblański ZP (VIII, część 1, 193) Dąb i trzcina. — Krasicki B II, 12 Trzcina i chmiel. — Anonim PWB (XVI, 373) Modrzew i sosna. — por. Godebski 457 Dąb i drzewka. — Brodziński PWB (VI, 82) Sosienki.

38. Proznowanie w rychłą nędzę przywodzi.

 Wieprz, widząc wołu w robocie,
A on orze w silnym pocie,
Widząc sie proznującego,
Wzgardził wołu ubogiegoi
 Rychło potym, gdy wieprz utył.        5
Wiódł ji oracz, by go zabił:
Wół, onę rzecz kiedy widział.
Z wieprza sie tako naśmiewał:
 „Przetoś ty, wieprzu, proznował.
„Iż cię k temu twój pan chował;        10
„Nie trzebać sie śmiać z nikogo:
„Nie wiesz, co cię potka samego“.
 Dobrzy ludzie, co pracują,
Rzadko nędze na się czują:
Proznowanieć mnogim szkodzi,        15
W ciężki je upad przywodzi.

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Chrzanowski_Ignacy_-_Biernata_z_Lublina_Ezop.djvu/222&oldid=1680369”